چقدر سرم درد می کند
چقدر دلم غم دارد
چقدر حالم گرفته
روحم رنجیده
گوشهایم
از شنیدن صدای
پوچ آدمهای تکراری
بی تحمل و گریزان شده
چقدر انتظارت..نه دیگریادم نمیآیدت توهم چون آنها..
چقدر دلم یک مرگ آرام پس از یک قهوه ی تلخ میخواهد
شاید بفهمند کامم تلخ بود از این آدمها و دنیایشان.. اما اگر بفهمند... اگر..
به ماه که فکر میکنم یاد ماهی می افتم..
دقیقن همان ماهی که برای آخرین بار دیدمت و گفت تو چه ماهی.. .
سریع پرسیدم چه ماهم؟
گفت نه تو چه ماهی.. .
گفتم تو چه ماهی حقوق میدن؟
نه ساکت بمون.. تو چه ماهی.. .
اخه مگه بار دارم؟ o_O
یکی از ماهیتابه های در دستش را بسمتم پرتاب کرد..
و من همچنان که بیهوش میشدم میشنیدم...
"خوبه کمک بزرگی کردی.. دیگه خودش مشخص شد تو چه ماهیتابه ای...!"
"این پست را جدی نگیرید، منباب چیزی که باب نبود..!)
گذشته ام....
تو همانی؟
که میخواستم
تا ابد بمانی..؟
نه، چه شباهت غم انگیز غریبیستـــ.. .!
'آن تو' را چنان باور داشتم
که 'این تو' در باورم نمی‌گنجد..!
آنقدر بزرگ شده ای که دیگر در برابرت کوچک شده ام.
حق داری نبینی ام..
بخاطر نیاری ام..
نشناسی ام..
این خصلت ما آدمهاست که کودکی هایمان و هرچه در آن بود، بخورد زمان و فراموشی رود..
